Facebook, Twitter, LinkedIn, het zijn allemaal uithangbordjes. Alles draait om personal branding en zo komt het dat je alleen nog maar de mooie – vaak gemaakte – momenten van iemands leven mee mag maken. Iedereen eet tegenwoordig elke dag high-fashion sushi, men staat gekapt en wel op de foto, die ook nog eens gephotoshopt wordt en alles is kunstig, interessant of wel scherpzinnig.
Bron: dieet.blog.nl
Ik zal niet zeggen dat ik me er niet zelf schuldig aan maak, maar het irriteert. Het altijd perfecte, het altijd met iedereen álles willen delen. En dan natuurlijk niet de kutmomenten, emotionele dipjes, een verschrikkelijke uitbrander of een giga faalmoment. Only the good things. Natuurlijk zit niet iedereen op het leed van heel de wereld te wachten, maar de echtheid, het menselijke, het lijkt wel te verdwijnen.
Gek eigenlijk. Want we verwachten van bedrijven dat ze transparant zijn. Dat als ze fouten maken, ze het hele web volgooien met excuses en het liefst wat korting of give-aways. We willen meerwaarde, echtheid, openheid, maar zelf worden we steeds nepper.
Ik heb geen idee hoe het komt. Misschien door de privacy-issues of het feit dat we zelf ook het één en ander privé willen houden en de leuke dingen het makkelijkst zijn om te delen. Misschien ook wel de drang naar erkenning, naar zoveel mogelijk vrienden en het dubbele aantal likes. Een stukje competitie wellicht. Het leukste kind, het lekkerste eten, luxe, de mooiste, nieuwste spulletjes en daardoor de beste timeline.
De verhalen die raken, die wat met je doen, zijn de eerlijke verhalen. Verhalen over het leven van mensen die niet alleen maar fijn, mooi en ‘de beste’ waren. Maar ook foto’s die wel het geluk van de wereld tonen, in zijn puurheid en niet overdreven opgedoft. Daar kunnen we er wel meer van gebruiken.
like lisanne 